ABDÜLHAK Hamid (Tarhan) (1852-1937)
Varlıklı bir bilginler ailesinin çocuğudur. İstanbul’da doğdu. Husûsî hocalar elinde yetişti. Fransızca, Farsça, İngilizce bilir. Dışişleri görevlisi olarak Bombay’dan Londra’ya kadar bir çok yerlerde bulunmuştur. 1912’de Brüksel’deki elçilik görevinden azledildi. Bir süre Meclis-i Ayan üyeliği (senatörlük) yaptı. Siyâsî sebeplerle Viyana’ya gitti. Cumhûriyet’in ilânından sonra yurda döndü. 1928’de İstanbul milletvekili oldu. 85 yaşında İstanbul’da öldü. Tanzimat Edebiyatı’nın en büyük şâiri sayılır. Bu sebeple kendisine “şâir-i a’zam” denilmiştir. Hayat, tabiat, aşk, ölüm, vatan millet sevgisi, kader, kahramanlık temalarını işleyen şiirler yazdı. Doğu’ya ve Batı’ya âit çok geniş bir kültürü vardı. Şiirlerinde dil ve şekil kusurları çoktur. Dilde sadeleşmeye taraftar olmamıştır. Dîvan şiiri geleneğini yıkan ve Batı Tesirinde Türk Şiiri’nin gelişmesine yol açan ilk büyük şairdir.

En meşhuru Makber olan şiir kitaplarından bazıları şunlardır : Sahra, Ölü, Hacle, Belde, İlhâm-ı Yatan.Abdülhak Hâmid, piyesler de yazmıştır. Piyeslerinin bir kısmı manzum, bir kısmı mensurdur. Zeyneb isimli eseri, nazım nesir karışık yazılmıştır.

Abdülhak Hamit Tarhan

Bunlardan bazıları şunlardır :

• Macera-yı Aşk,
• İçli Kız
• Finten
• Târik
• Eşber
• Tezer
• İlhan
• Hakan.

Bu eserler dil ve tiyatro tekniği bakımından kusurludur. Oynanmak için değil, okunmak için yazılmışlardır.
Hamid, edebiyatımızda kendi devrinden başlayarak çok geniş tesirleri olan ve bu tesirleri uzun süre devam eden büyük bir şairdir.