Edebiyat ve Felsefe :
Orta çağ Alman edebiyatında iki büyük anonim destan, Nebelungen ve Gudrun, en büyük eserlerdir. Bu devirde gezici halk saz şâirleri aynı zamanda müzisyendirler ve Ortaçağ Alman şiirinin başlıca temsilcileridir. Bunlara “minnesinger” denmektedir. Dînî dramlar (sahne eserleri) da edebiyatın mühim bir koludur. XVII. asrın sonlarına kadar edebiyatta da Latince, Almanca’nın yanındadır. Gottsched (1700-1766), bilhassa Lessing (1729-1781), ilk büyük Alman yazarlarıdır. Bu durumda Alman edebiyatının genç ve yeni bir edebiyat olduğu ortaya çıkar. Lessing, o zamana kadar Fransız tesîrindeki Alman edebiyatını Alman’laştırmıya çalışmış, bununla beraber şiir, roman ve dîğer alanlarda Fransız te’sîri devam etmiştir.

Thomass Mann

Wieland (1733-1813), bilhassa Klopstock (1724-1803) ilk büyük Alman şairleridir. Ancak Alman edebiyatının en büyük dahîleri Goethe (1749-1832) (b.bk.) ile Schiller (1759-1805) (b.bk.)’dir. Bu iki isimle Alman edebîyâtı, dünyânın en büyük edebiyatları derecesine yükselmiştir. Goethe, bütün dünyâ târihinin en büyük şâir ve ediblerinden biri, Almanca’nın da gelmiş gelecek en büyük, üstadı kabul edilir. Bu büyük hamleye rağmen Alman şiiri, XIX. asır Fransız, hatta İngiliz şiirinden geri çizgilerde kalır. Bu şâirler gibi XIX. asırda biri-biri ardınca müstesna dehâlar yetiştiremez. Romantik ekolü devam ettirenler arasında, Von Schlegel (1767-1845) sahne edebiyatında, şair von Kleist (1715-1759), romancı Hoffmann (1776-1822) büyük isimlerdir. Romantik ekolden sonra hakim olan gerçekçi ekolde şair Heine (1797-1856), yazar Storm (1817-1888) anılabilir.

Çağdaş edebiyatta Avusturyalı şair Rilke (1875-1926), romancı Thomas Mann (1875-1955), romancı Avusturyalı Broch (1866-1951), Avusturyalı romancı Stefan Zweig (1881-1942) anılabilir. Sol edebiyat da genişlik kazanmıştır.Felsefede Almanlar, en ileri çizgidedirler. Eski Alman felsefesi, mistik ve sıkı sıkıya Hıristiyan inanışlarına bağlıdır. En büyük üstadı Eckart’tır. Yeni Alman felsefesi Leibniz (1646-1716) ile başlar ve bütün Avrupa düşüncesini tesîri altına alır. Öğrencisi Wolff‘un öğrencisi olan Kant (1724-1804), dünyanın en büyük bir kaç filozofu abasında yer alır. Fichte (1762-1814), Kant’in öğ-rencisidir ve üstadının idealizm felsefesini daha mutlak bir şekle dönüştürerek sunmuştur. Öğrencisi Schelling (1775-1854)‘dir. Bu arada Hegel’i (1770-1831) anmak gerekir. Schopenhauer (1788-1860) ve Nietzsche (1844-1900), Alman idealist felsefesine kudret, hakimiyet ve üstünlük fikir ve duygularını getirirler. Freud (1856-1939), Viyana’da psikanaliz denen tıb-psikoloji şubesini kurmakla beraber ortaya attığı fikirler, felsefeye de te’sîr etti. İsviçreli Jung (1875-1961) ve Avusturyalı Adler (1870-1937), psikanalizi geliştirdiler.

Gudrun