Anı türünün geçmişi M.Ö 2.yy da Romalılara kadar gitmesine rağmen daha çok 17. yy da önem kazanmış ve Batı’da yaygın bir tür haline gelmiştir. Daha çok politikacıların ve sanat adamlarının yaptıklarını yahut yapmak istediklerini anılar vasıtasıyla gelecek kuşaklara aktarmak istemeleri bu türün yaygınlaşmasına sebep olmuştur.
Bizde ise anı türü yok denecek kadar azdır ve pek çok yazı türü gibi Batı kaynaklıdır.Özellikle Tanzimattan sonra yaygınlaşan tür daha çok edebi alanda ortaya çıkmıştır.Anı yazma geleneği, Tanzimat döneminde, kimi devlet adamlarında batıdaki meslektaşlarına olan özentiden başlamış ve giderek günümüze kadar gelmiştir.Tanzimat öncesindeki şuara tezkireleri, menakıpname, siyer, vekayi’name, gazavatname, fetihname, sefaretname gibi eserler bilinen anlamıyla birer anı eseri olmasalar da bu türe özgü özellikleri taşırlar.

Yazılı olarak ulaşabileceğimiz Bilge Kağan ve Babürşah’tan  (Baburname) itibaren az da olsa zaman zaman anılarını yazan politikacılar da vardır.
1-İzzet Molla:(Mihnetkeşan)
2-Kazım Karabekir:(İstiklal Harbimiz)
3-Halide Edip Adıvar:(Mor Salkımlı Ev)
4-Hüseyin Cahit Yalçın:(Edebi Hatıralar,Kavgalarım)
5-Halit Ziya Uşaklıgil:(Kırk Yıl,Saray ve Ötesi,Bir Acı Hikaye)
6-Yakup Kadri Karaosmanoğlu:(Anamın Kitabı,Gençlik ve Edebiyat Hatıraları,Zoraki Diplomat)
7-Refik Halit Karay:(İstanbul'un İç Yüzü)
8-Abdulhak Şinasi Hisar:(Boğaziçi Yalıları,Geçmiş Zaman Köşkleri)
9-Mina Urgan:(Bir Dinazorun Anıları)
10-Hakkı Süha Sezgin (Edebî Portreler)
11- Falih Rıfkı Atay ( Çankaya)