Bu bölümde yazarın üzerinde durduğu iki temel konu bilimin konusu ve kaynağıdır. Yazar göre dilbilimin iki konusu vardır. Dilbilim, hem dil yetisini hem de dilleri inceleyen bir bilim dalıdır. Dilbilimci dillerle ilgilenir ve dilbilim öncelikle dillere ilişkin bir kuramdır.
Yazara göre dilbilimin kaynağı Yunan  felsefesine dayanmaktadır. Dilbilim terimlerinin Yunanca ve Latince olması da bunun delilidir. Ancak 18. yy’a kadar dil, bir gözlem konusu değil, düşünsel kurgu olmuştur. 19. yy’ın başında Sanskritçe’nin bulunması ve Hint-Avrupa dilleri arasındaki akrabalığın tespit edilmesi dilbilim çalışmalarının sistemleştirilmesini sağladı.
Benveniste, dilbilimin gelişimini tamamlamasını, daha doğrusu  görevinin bilincine varmasını Saussüre’ün “Genel Dilbilim Dersleri” ne bağlar. Buna göre dilbilimin asıl görevi “dili kendi biçimsel öğelerinde çözümlemek” tir. Benveniste’ye göre bu biçimsel yapının özellikleri ise şunlardır:
–   Parçalar içeren, bütünsellik gösteren bir birimdir.
–   Bu parçalar, değişmez ilkelere uyan biçimsel bir düzenleniş gösterir.
–   Biçimdeki parçalar bir işlev üstlenir.

Sedat BALYEMEZ