Mademki bir sosyal toplulukta yaşayan halk bunca yasal görevlerle yükümlüdür, elbette söz ve yazı ile kendi vatanının menfaatine dair fikirlerini söylemeyi kazanılmış haklarından sayar. Eğer bu iddiayı ispat edici bir belge aranacak olsa bilgi kuvvetiyle zihni açılmış olan uygar ulusların yalnız politika gazetelerini göstermek yeterli olabilir.
   Bu konu Osmanlı Devleti’nce dahi bir bakıma teyit edilmiştir ki Meclis-i Âli-i Tanzimat’ın oluşumu sırasında kanunlar ve nizamlarla ilgili tasarıların yazılı olarak arz olunması için umuma resmî izin verilmiştir. Hatta yüce Hükümetin müsaadesiyle Osmanlı memleketleri içinde Müslüman olmayanların kendi lisanları üzere hala çıkardıkları gazeteleri bile belki hukuklarından ziyade serbesttir. Fakat asıl Osmanlı gazetelerinin konusuna gelince, resmî olmayan bir gazetenin devamlı olarak çıkarılmasında, her nasılsa şimdiye kadar, egemen ulustan hiçbir kimse zahmete katlanmamıştır.
                                    Şinasi