Türk insanının duygulu olduğunu ve duygularını şiire dökmekten hoşlandığını söylemiştik. Halkımızın duygularını dile getirdiği diğer bir nazım şekli ise türküdür. Manilerde hayat felsefesini özlü olarak ortaya koyan halkımız, türkülerde ise içinden coşup gelen duygularını dile getirmiştir. Türkülerde "aşk, tabiat, gurbet, ayrılık, ölüm" gibi değişik temalar işlenir. Okuduğumuz türküde gurbete düşmüş bir insanımızın duyguları dile getirilmektedir. Anadolu insanı, eskiden askerlik, öğrenim görme, iş bulup çalışma, savaş gibi değişik sebeplerle sık sık doğup büyüdüğü yerlerden şehirlere, başka diyarlara giderdi. O zamanlar haberleşme imkânı da sınırlı olduğu için bir taraftan sevdiklerinden, doğup büyüdüğü yerlerden ayrı kalmanın verdiği acı, diğer yandan yabancı bir diyarda kalmanın hüznü, içini kor gibi yakan bir "gariplik" duygusu ile doldururdu. İşte böyle anlarda duygularını türkülere dökerdi.

Türkülerin ilk söylendiği, doğduğu bir yer vardır. Her türkü, doğduğu yörenin bazı özelliklerini taşır. Türkülerin ilk söylenişi, çoğu zaman yaşanmış bir olaya dayanır ve bu da çok defa hüzün verici bir olaydır. Okuduğumuz türküyü söyleyen kişi de bir sebeple memleketinden ayrılıp Çukurova'ya gelmiştir. Gönlünü gurbet duygusu sarınca "bülbül" ile kendi arasında bir yakınlık kurmuş ve onunla dertleşmeye başlamıştır; çünkü bülbül de çok sevdiği "gül"e kavuşamamış, ondan ayrı düşmüştür.

Türk şiirinde gül ile bülbül arasında daima bir sevgi bağı olduğu düşünülür. Bu anlayışa göre bülbül, güle âşıktır. Her zaman onun özlemiyle yanıp tutuşur. Onun güzelliğini ve ona karşı duyduğu aşkı yanık sesiyle dile getirir. Gül ise hep naza çekilir, bülbüle pek yüz vermez.

Okuduğumuz türkü, 11 'li hece ölçüsüyle ve dörtlük birimiyle söylenmiştir. Her dörtlüğün ilk üç dizesi birbiriyle kafiyeli, son dizeleri ise nakarattır. İlk üç mısraya her dörtlükte tekrar, eden mısraya (nakarata) ise bağlama veya kavuştak denir.