Ortaçağ‘da, 1000 yıllarında savaş, bir uzmanlık işi oldu ve şövalyeler kendilerini bu konuda uzman olarak yetiştirmeye başladılar. Zırh, kalkan, tolga, mızrak ve kılıç, başlıca dövüş araçları idi.
Ağır zırh ve ağır taşınır silahlarla dövüşmek, çocuk yaşta eğitim görmekle mümkündür. Önce çırak sonra binici olur, daha sonra şövalyeliğe terfi ederdi. Bunlar soylu çocuklar arasından seçilirdi.
Şövalyeler, kralların ya da dere beylerin en yakın yardımcısı idiler.

Yaptıkları bir hizmet karşılığında kendilerine çiftlikler ya da tımarlar verilirdi. Şövalyeliğin çok belirli yasaları vardı. Bir şövalye, cesur, adil, sadık, zayıfların koruyucusu olmak zorundaydı. Kral Arthur‘un meşhur “Yuvarlak Masa Şövalyeleri” şövalyeliğin kurallarını uygulayan efsane kahramanlar olarak bugün bile anlatılır. Daha sonra şövalyelik babadan oğula geçen bir ayrıcalık oldu ve kuralları da unutuldu.

Turnuva