AHMED Haşim (1884-1933)
Fecr-i Âtî edebî topluluğunun önde gelen şâiri. Bağdat’ta doğmuş, 12 yaşında İstanbul‘a gelerek Galatasaray Sultani(Lise)’sinde okumuştur. Hayatını memur ve öğretmen olarak kazanmıştır. Mezarı İstanbul‘dadır. Küçük yaşta çok sevdiği annesini kaybetmesi, yabancı bir çevreye gelmesi, çevresini yadırgaması ve çevresi tarafından yadırganması, bundan doğan çeşitli uyumsuzluklar, kendisini çok çirkin zannetmesi gibi sebeplerle Haşim içine kapanık ve kompleksli bir tip olmuştur. Hayattan ve çevreden devamlı şikayetçidir. Topluluktan ve gerçeklerden kaçmak, rüya ve hayal alemine sığınmak ister. Bu ruh yapısı sanatını ve şiirlerini çok etkilemiştir. Edebiyatımızın ilk sembolist sayılabilecek şairidir. “Sanat için sanat” ilkesini benimsemiş, toplum meseleleriyle ilgilenmemiştir. Şiirde ahenge çok değer verir.

Ona göre şiir : “Sözle musiki arasında, sözden çok musikiye yakın” ortalama bir dildir. Şiirde mana aramaz. Ama şiirleri manasız da değildir. 1921 yılına kadar dilde sadeleşmeye karşı çıkmış ve ağır bir dil kullanmış, bu tarihten sonra dilini sadeleştirmiştir. Hece veznim beğenmemiş, hep aruz veznini kullanmıştır. Hâşim’in bilgiye, görgüye, zekâya dayanan nesir yazılan da edebiyatımızın çok kıymetli nesir örnekleridir. Nesir dili şiirlerine göre daha sadedir.
Eserleri : Gurebahane-i Laklakan, Bize Göre, Frankfurt Seyahatnamesi, Göl Saatleri, Piyale. İlk üçü  nesir, son ikisi şiir kitaplarıdır.

AHMET HAŞİM